Fuck, ik heb prostaatkanker!

Chris Willemsen (1953) leidde een zorgeloos bestaan. Z’n leven lang intensief gesport, goed geboerd als veelschrijver en reclameman, trots op zijn boekenuitgeverij en niet in de laatste plaats blij met een geweldige familie en vele vrienden. Gezond en gelukkig oud worden, dat was de missie voor de rest van z’n leven.

            Maar opeens, hij was net 68 geworden, had hij prostaatkanker. Wat zou er van zijn optimistische toekomstplannen terechtkomen? Ging hij bij de pakken neerzitten en afwachten hoe de boze winterwind ging waaien? Nee, niets daarvan, Chris pakte de handschoen op. En ging samen met huisarts, uroloog, oncoloog, radiotherapeut en andere betrokkenen met de ziekte de strijd aan.

In dit boek beschrijft hij zijn ervaringen, zowel medisch als psychisch. Letterlijk aan één stuk door, zonder onderbrekingen of witregels. Glashelder, meeslepend en vooral openhartig. En vraagt zich tot slot af waarom er wel nationale bevolkingsonderzoeken zijn voor borstkanker, darmkanker en baarmoederhalskanker. Maar niet echt voor prostaatkanker, in de wetenschap dat twintig tot dertig procent van alle mannen eraan lijdt en ermee overlijdt.

            Hoewel dit boek zeer serieus is bedoeld, probeert de auteur zijn lezers ook regelmatig aan het glimlachen te krijgen. En spreekt tot slot een wens uit: “Veel leesplezier maar ook wijsheid. Mannen, sukkel niet in slaap, denk niet net als ik dat je onkwetsbaar bent. Je prostaat lijkt een dingetje van niks. Maar wees alert en laat de conditie ervan regelmatig controleren. Dat kan veel ellende voorkomen.”